Mam moet vertellen over Lucy, altijd de liefste thuis

De liefste thuis was ze pas echt na haar peuterpubertijd, onze hond Lucy. Ze was een flatcoated retriever, “een langharige zwarte aap”, zoals ik haar wel eens noemde.

De langharige kwam bij ons toen het gezin een peuter van 2 ½ jaar en een kleintje op komst telde.
We vonden het belangrijk dat Lucy leerde luisteren. Dat hadden we van andere hondenbezitters afgekeken. Vaak zagen we ze vertwijfeld op hun hondenfluitjes blazen. Zo'n hondenfluitje hoor je niet en wij hadden altijd de indruk dat honden dat evenmin deden, want die reageerden er ook niet op.

Lucy ging daarom mee naar een puppycursus. Dat was voor haar een feest, maar voor ons een slopende bezigheid. Daar waar de andere honden vlijtig oefenden en keurig naast hun baasjes zaten, had Lucy meer oog voor de omgeving om haar heen. Commando's als 'blijf' en 'vrij' gingen volledig langs haar heen als ze op haar rug lag te happen naar vlinders en vliegjes. Af en toe moesten hond en baas zij aan zij gaan rennen. Meestal slaagde ik er in niet meer dan 3 meter af te leggen, waarna we in de knoop raakten en ik de rest van het parcours struikelend aflegde. Wonder boven wonder lukte het ons toch nog met veel geduld het felbegeerde puppydiploma te behalen.

Thuis was duidelijk te zien dat daar een puppy woonde. Lucy’s scherpe tandjes lieten overal afdrukken achter. In je schoenen, de tafelpoten, je vingers en ook in de rokjes van ons dochtertje. Zodra Lucy haar zag, vloog ze als een dolle op haar af en probeerde het rokje te pakken te krijgen. Alle rokjes zaten uiteindelijk vol met kleine (tandafdruk)gaatjes.

Dat Lucy de titel ‘altijd de liefste thuis’ als pup nog zeker niet verdiende, bleek uit de streken die ze uithaalde. Als ze je met een meewarige blik de deur uit had gekeken en het er niet naar uit zag dat ze mee mocht, dan had je de poppen aan het dansen. De vuilnisbak uit de keuken (achter in het huis) was dan een favoriet mikpunt. Met haar neus wipte Lucy het deksel op, om daar eerst wat van het GFT afval op te eten. Met de rest – groente-afval, aardappelschillen en klokhuizen – maakte ze een spoor door het huis. Als ze zo’n baldadige bui had, dan vond ik bij thuiskomst de ingedroogde oude theezakjes al bij de voordeur.

Al was de vuilnisbak dan makkelijk omdat-ie laag stond, ook hogere uitdagingen nam ze graag aan. Niet gedacht dat het aanrecht daar ook bij hoorde. Zo trof ik eens bij thuiskomst alleen nog het plastic zakje van het ingevroren pak macaroni aan. Zo klein nog at ze van alles. Na een kinderverjaardag had Lucy ineens hele hippe ontlasting. Geel, blauw en rood wisselden het saaie bruin af.
Het waren de resten van ballonnen, die eerder de huiskamer al zo vrolijk hadden gemaakt, in de vuilnisbak waren beland en nu waren gerecycled als versiering van hondenpoep.